درختان کاج سبز، بیدار در شنل سپید زمستان، آذین‌بسته به چراغ‌های رنگین، ستاره‌ها و نوارهای زرین در میدانها و گذرگاههای شهرها به تماشا ایستاده‌اند.
میلاد مسیح، این نوای جاودانهٔ امید و نجات، بار دیگر در قلب جهان طنین می‌افکند. شبی پر از نور و آکنده از عطر عشق، که زمین و آسمان را به هم پیوند می‌زند.
عیسی، پیامبر رحمت و مظهر پاکی، زاده شد تا رهایی را به انسان‌هایی که در زنجیر ستم و تاریکی گرفتار آمده بودند، نوید دهد. میلاد او، میلاد نوری است که در سیاهی می‌درخشد و گواهی بر پیروزی زندگی بر مرگ، و امید بر ناامیدی است. هم‌چون خورشیدی که پس از طولانی‌ترین شب‌ها طلوع می‌کند و نویدبخش بهاران زندگی است.
«کریسمس»، این جشن پرشکوه، تنها روزی از تقویم نیست؛ بلکه لحظه‌ای است برای اندیشیدن به آنچه ازلی است و ابدی. جشنی است که از عمق تاریخ، از زمانهایی که انسان به ستارگان چشم دوخته و آرزوی نوری برای هدایت داشته است، بر خواسته. درخت کاج، این نماد همیشگی حیات، در میان برف‌ها و سرما، ایستاده است تا بگوید زندگی، حتی در سخت‌ترین شرایط، ادامه دارد.
«بابانوئل»، این پیرمرد مهربان با ردای سرخ و ریش سپید، در شب‌های زمستانی قدم برمی‌دارد و لبخند بر لبان کودکان می‌نشاند. او یادآور مهری است که در دل انسان‌ها جاودانه است؛ یادآور دستهایی که به یاری هم می‌آیند و قلب‌هایی که با عشق می‌تپند. هدیه‌های او، نه فقط بسته‌هایی درخشان، بلکه پیام‌هایی از امید و انسانیت هستند.
این جشن جهانی در پس خود روایتی از تاریخ و تحول دارد. روزی که در گذشته‌های دور به نام زایش خورشید شکست‌ناپذیر در انقلاب زمستانی جشن گرفته می‌شد، امروز به نام زایش مسیح، خدای نور و عشق، گرامی داشته می‌شود. و این تغییر، خود حکایت از پیوندهای عمیق میان باورهای انسانی و نیاز او به امید و نوزایی دارد.
مسیح، که کوران را بینا کرد و قلب‌های سنگی را به چشمه‌های مهر تبدیل نمود، هم‌چنان با پیام خود در میان ما زنده است. او که با دست‌های خود زخم‌ها را شفا داد و گرسنگان را سیر کرد، به ما یادآوری می‌کند که عشق، مهربانی، صلح و عدالت تنها نجات‌بخش جهان است. او که با قدرت کلام خود جباران را به لرزه درآورد، به ما می‌آموزد که در برابر بی‌عدالتی سکوت نکنیم.
و مریم عذرا، این بانوی پاک و سرشار از ایمان، نماد صبر و شجاعت است. او که در میان تهمتها و سختی‌ها، به خداوند ایمان آورد و پیامبر نور را به دنیا آورد، الگویی است برای تمامی زنانی که در برابر سختی‌های زندگی استوار می‌ایستند.
کریسمس، زمانی برای بازگشت به ارزش‌های بنیادین انسانیت است. زمانی است برای کنار گذاشتن اختلافات و در آغوش گرفتن یکدیگر. صدای زنگ کلیساها که در شب‌های کریسمس به آسمان برمی‌خیزد، دعوتی است برای همهٔ انسان‌ها که در این دنیای پرآشوب، لحظه‌ای درنگ کنند و به نور درونی خود بازگردند.
در این شب مقدس، درختان کاج با ستاره‌های روشن خود، انگار قطعاتی را از آسمان به زمین آورده‌اند. کودکان، با چشمانی درخشان از شوق، انتظار بابانوئل را می‌کشند. خانواده‌ها گردهم می‌آیند، شمع می‌افروزند و در کنار یکدیگر دعا می‌کنند. و زمین، اگر چه در سرمای زمستان، اما با گرمای عشق و امید، نفس می‌کشد.
کریسمس، فرصتی است برای آغاز دوباره. همان‌گونه که مسیح در آموزه‌های خود ما را به بخشش و بازگشت به مسیر درست دعوت کرد، این روز نیز ما را به تأمل در زندگی‌مان فرامی‌خواند.
به یاد داشته باشیم که مسیح، پیام‌آور صلح و آزادی، هم‌چنان در هر قلبی که برای عدالت می‌تپد، زنده است. او که بر صلیب رفت تا انسانیت را نجات بخشد، به ما می‌آموزد که عشق و از خود گذشتگی، نثار خود برای نجات و رستگاری هم‌نوع نیرومندترین سلاحها در برابر تاریکی هستند.
و اکنون، در این شب مبارک، از اعماق دل دعا می‌کنیم که نور امید و نجات، بر تمام جهان و به‌خصوص به ایران دربند عمامه‌داران تیرگی‌اندیش بتابد. امید که سال ۲۰۲۵ سال آزادی مردم ایران و منطقه از شر فاشیسم دینی و بنیادگرایی برآمده از آن باشد.
این میلاد خجسته را به عموم مردم جهان به‌ویژه هموطنان مسیحی، تهنیت و شادباش می‌گوییم.
سلام بر مسیح، نور جهان، و سلام بر مریم عذرا، بانوی رهایی و امید
علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)
