یَوْمَ تُبْلَی السَّرَائِرُ
قرآن
روزی در این سرزمین،
دیوارها به سخن درخواهند آمد
روزی دیوارها،
فریادهای مدفون را،
در هیأت دهانهای فرو ریخته بر خاک،
باز پس خواهند داد.
روزی زخم‌ها خواهند گفت،
از حکایتی که بین آنها و
گلوله گذشت.
روزی سپیده‌های مقتول،
خواهند گفت:
چرا همیشه ترجمان شقایق و شنگرف‌اند؟
روزی آسمان، رؤیاهای نانبشت شهیدان را،
در بارانی از ستاره و شبنم،
بر یادها و یادمان‌ها
خواهد بارید.
روزی، دشنه‌ها ـ به شرم ـ
در برابر زیبایی قلب انسان،
زانو خواهند زد.
روزی سرزمین ما
برای همیشه با شرشر زنجیر وداع خواهد کرد
آه!... از وقتی دیوارها سخن بگویند... .
ع. طارق.
