طبیعت ایران در دهه‌های اخیر، ابتدا آرام آرام و سپس به شیبی تند رو به دگرگونی منفی نهاد.
نابودی جنگل‌ها و نابودی منابع آب استراتژیک کشور توسط آخوندهای حاکم و کمپانی‌های آنها، فضای محیط‌زیست ایران را رو به نابودی سوق داده است.
حفر بی‌حساب و کتاب چاه‌های عمیق و نیمه عمیق و استخراج آب‌های زیرزمینی از دیگر بلاهایی بوده که آخوندها بر سر ایران آوردند و اکنون بیش از ۸۰میلیون ایرانی مانده‌اند و انبوهی جنگل‌های نابود شده با دریاچه‌ها و تالاب‌های به شوره‌زار تبدیل شده که بر بستری از برهوت دشت‌های بدون آب و علف، تصویری آخرالزمانی در برابر دیدگان هر ناظری قرار می‌دهد. به خبرهای فقط یکی دو روز نگاه کنید تا عمق فاجعه روشن شود:
روزهای دوشنبه و سه‌شنبه دوم و سوم مرداد ۱۴ استان ایران در محاصره گرد و خاک قرار گرفت.
از سوی دیگر اعلام شد آلودگی هوا در اراک در روز یکشنبه اول مرداد به ۵۰۰ رسید که نشان‌دهنده وضعیت خطرناک و قهوه‌ای است.
در شازند این شاخص به عدد ۲۰۲ رسید که نشان می‌دهد آلودگی هوا به وضعیت بسیار خطرناک و بنفش رسیده است.
از سوی دیگر وزارت بهداشت اعلام کرد: نیمی از جمعیت ایران با طوفانهای گرد و غبار مضر برای سلامت مواجه است.
زهره عبادتی، معاون محیط‌زیست انسانی اداره حفاظت محیط‌زیست تهران، روز دوشنبه ۲مرداد به ایلنا گفت: «در استان تهران حدود ۱۰۰هزار هکتار مناطق بیابانی وجود دارد که عمده آنها در شهرستانهای ملارد، ورامین، پاکدشت و ری واقع شده‌اند».
او افزود: «برخی از این مناطق به وسعت ۳۵هزار هکتار جزو کانون‌های بحرانی فرسایش بادی محسوب می‌شوند که بیشتر آنها در شهرستانهای ملارد و ورامین قرار گرفته‌اند».
دشواری تأمین آب جنگل‌های دست‌کاشت و پوشش‌های گیاهی کاشته شده در مناطق بیابانی استان تهران عاملی است که به‌گفته معاون اداره حفاظت محیط‌زیست تهران باعث شده اجرای طرح‌های تثبیت کانون‌های گردو غبار در سطح استان با کُندی پیش برود.
رئیس گروه سلامت هوا و تغییر اقلیم در وزارت بهداشت قبلاً اعلام کرده است تقریباً «نیمی از جمعیت ایران» با چنین طوفانهایی مواجه‌ان، طوفانهایی که بر سلامت آنها اثر می‌گذارد.
تیرماه پارسال سرپرست وقت سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری رژیم هم گفت: شمار استانهای بیابانی ایران از ۱۴استان در آغاز برنامه چشم‌انداز ۲۰ساله، به حدود ۲۱استان تا سال گذشته افزایش یافته است. و این چشم‌انداز تیره در سایه یک دیکتاتوری وحشی و قرون‌وسطایی که تنها و تنها به منافع لحظه‌ای خود می‌اندیشد، نشان می‌دهد که چنین رژیمی تنها یک راه‌کار دارد و بس:
قیام و انقلاب!
