تشدید استثمار و غارت بیرحمانه کارگران و زحمتکشان در رژیم ضدکارگری آخوندها

تشدید استثمار و غارت بیرحمانه کارگران و زحمتکشان در رژیم ضدکارگری آخوندها

حداقل حقوق کارگران ۳۰درصد سبد معیشت و قدرت خرید آنها ۲۵ تا ۴۵درصد کمتر از ۱۴۰۱ است

• طبق آمار حکومتی سبد معیشت ۱۷.۸میلیون، حداقل حقوق کارگران ۵.۳میلیون تعیین شده است
• تورم نقطه به نقطه بیش از ۵۳درصد و افزایش قیمتها بیش از ۷۱درصد، افزایش حقوق کارگران ۲۷درصد است

استثمار و بهره کشی و غارت بیرحمانه کارگران و زحمتکشان توسط رژیم آخوندی هر روز تشدید می‌شود، قدرت خرید آنها هر روز کمتر، سفره‌هایشان کوچکتر و هر روز شمار بیشتری از آنان بیکار می‌گردند. این در حالیست که بودجه رسمی و غیررسمی ماشین سرکوب و جنگ‌افروزی و تروریسم این رژیم به‌خصوص سپاه پاسداران هر روز بیشتر می‌شود. به‌رغم تبلیغات دروغ و مشمئزکننده رئیسی جلاد در مورد حمایت از کارگران، شدت استثمار وحشیانهٔ کارگران هیچگاه به اندازه امروز نبوده است.

بنا به اعلام صولت مرتضوی وزیر کار رئیسی جلاد، دستمزد پایه کارگران در سال۱۴۰۲پس از چانه زدنهای زیاد، تنها ۲۷درصد افزایش یافته و «از چهار میلیون و ۱۷۹هزار تومان به ۵میلیون و ۳۰۸هزار و ۳۳۰تومان رسید» (خبرگزاری حکومتی ایرنا ۲۹ اسفند ۱۴۰۱).

این در حالیست که مرکز آمار ایران تورم را «بالای ۵۰درصد» اعلام کرد و «در بهمن‌ماه ۱۴۰۱ تورم نقطه به نقطه خانوارها ۵۳.۴ درصد بود» (آرمان امروز ۱۰اسفند ۱۴۰۱). همین مرکز در آخرین گزارش خود اعلام کرد «تورم مسکن در دیماه امسال نسبت به مدت مشابه سال گذشته رشد ۶۶ داشته است. « (مردم‌سالاری ۱۰اسفند ۱۴۰۱) و در جلسه شورای شهر تهران، «افزایش قیمت ۴۰درصدی کرایه اتوبوس با اتفاق آرا به تصویب رسید» (خبرگزاری حکومتی دانشجو۲۳ اسفند۱۴۰۱).

بنا به رسانه‌های حکومتی:

• «قیمت هیچ کالایی کمتر از ۷۰ تا ۱۰۰درصد گران نشده است» (ابتکار ۱۰اسفند ۱۴۰۱).
• «در هیچ دوره تاریخی این ابر تورم غذا تجربه نشده، حتی در زمان اشغال کشور در جنگ جهانی دوم. حالا اما نرخ تورم غذا در بهمن‌ماه از ۷۱درصد عبور کرده است» (مردم‌سالاری ۱۰اسفند ۱۴۰۱).
• «بررسی قیمت ۱۱ کالای منتخب نشان می‌دهد از سال۹۶ تا پایان بهمن‌ماه امسال به‌طور میانگین حدود ۱۲برابر شده‌اند. در حالی‌که حداقل حقوق از سال۹۶ حدود ۶برابر شده است» (رسالت ۱۵اسفند ۱۴۰۱).
• «از سال۱۳۹۶ تا شهریور ۱۴۰۱، قیمت مسکن در تهران ۷۵۰درصد رشد داشته است» (روزنامه اسکناس ۱۰اسفند ۱۴۰۱). 
• «یک کارگر برای اجاره یک آپارتمان ۷۰‌متری در تهران ناچار است ماهانه و به‌طور میانگین بیشتر از هشت‌میلیون و ۸۸۳هزار تومان بپردازد» (روزنامه شرق ۱۱اسفند ۱۴۰۱).
• «هزینه سبد معیشت کارگران اکنون به بیش از ۱۷میلیون و ۸۴۰هزار تومان افزایش‌یافته است» (روزنامهٔ جوان ۲۵اسفند ۱۴۰۱)

به این ترتیب به اعتراف آمارهای حکومتی افزایش حقوق کارگران اگر کار داشته باشند ۲۵ تا ۴۵درصد کمتر از نرخ تورم است. این در حالیست که مطابق بندهای ۱ و ۲ ماده ۴۱ قانون کار خود رژیم، حداقل دستمزد باید «با توجه به درصد تورم» و «به اندازه‌ای باشد تا زندگی یک خانواده، که تعداد متوسط آن توسط مراجع رسمی اعلام می‌شود را تأمین نماید».

البته همین دستمزد ناچیز هم به کارگران پرداخت نمی‌شود. «هزاران کارگر در گوشه و کنار کشور، چشم انتظار دریافت معوقات مزدی ۳ماهه و ۷ماهه و ۱۵ماهه هستند. علاوه بر این‌که هزاران کارگر، زیر سایه قراردادهای موقت و ناپایدار و بی‌پشتوانه، صبح کاری را با ترس از فردای بیکاری به پایان می‌رسانند و حوادث شغلی هم هم‌چنان به‌دلیل ناامنی محیط کار، قربانی می‌گیرد» (روزنامهٔ اعتماد ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱)

از آنجایی که سردمداران رژیم و به‌خصوص سرکردگان پاسداران، اصلی‌ترین مؤسسات تولیدی و اقتصادی را در چنگال خود گرفته‌اند، تشکلات کارگری را نابود کرده و کارگرانی که لب به اعتراض می‌گشایند را سرکوب نموده و حقوق کارگران را با بی‌رحمی و شقاوت از بین می‌برند.

تمامی مصوبات سازمان بین‌المللی کار و استانداردهای حداقل حقوق کارگران توسط این رژیم نابود شده است از جمله:

• کارگران ایران، امنیت شغلی ندارند، آنها بین دو لبه یک قیچی که یک طرفش دستمزد بخور و نمیر و طرف دیگرش، اخراج از کار است قرار دارند.
• هیچ قانونی از کارگران حمایت نمی‌کند و در کلیهٴ دعواهای قانونی و حقوقی، همه چیز علیه کارگر و به نفع کارفرما می‌باشد.
• کارگران و خانوادهٔ آنها از بیمهٔ درمانی و باز نشستگی بی‌بهره هستند.
• کارگران در عمل حق هیچ تشکل و سندیکای مستقل و به ثبت رسیده و یا نماینده منتخب خودشان را ندارند. فقط شوراهای اسلامی کارگران که دست‌ساز خود رژیم است حق حیات دارند.
• عدم پرداخت حقوق کارگران یک امر عادی است و کارگران گاه تا ۱۵ماه چشم انتظار دریافت حقوق ناچیز خود می‌مانند.
• واحدهای کارگری از ایمنی برخوردار نیستند و به گفتهٔ علی حسین رعیتی معاون وزیر کار «سالانه حدود ۸۰۰ کارگر در اثر حوادث ناشی از کار در کشور فوت می‌کنند» (خبرگزاری ایسنا ۱۷اردیبهشت ۱۴۰۱). البته چند هزار کارگر هم ناقص‌العضو می‌شوند.

در ۴۴سال حاکمیت ضدبشری فاشیسم دینی، کارگران هر سال نسبت به سال قبل فقیرتر و بیکارتر شده‌اند. تنها راه پایان دادن به این استثمار وحشیانه و فزاینده، سرنگونی این رژیم است، همان کارزاری که اقشار مختلف از جمله کارگران در قیام سراسری ۱۴۰۱ با شعارهای مرگ بر خامنه‌ای و مرگ بر دیکتاتور در کف خیابانهای سراسر ایران برای آن بپا خاسته‌اند.

شورای ملی مقاومت ایران- کمیسیون کار

۲۹اسفند ۱۴۰۱ (۲۰ مارس ۲۰۲۳)