ما در کدام قارهٔ این دیو زی جهان
در پشت کدام غبار فراموشی اردو زدهایم؛
در کدام بیغولهٔ بینام
که شرم از نگاه سوزان یک نهیب
به دامن بیپناه اشک پناه میبرد؟؟؟
خواهرم!
مرا ببخش!
که جرم همعصر بودن با نگاه بیپژواک تو را
بر شانههایم یدک میکشم
و هنوز خود را انسان مینامم
آن کس که باید شرم کند، منم:
«وقاحت یک نظارهٔ ساکت بیفریاد
آه! آن که باید شرم کند...
ع. طارق