ایران وطن طلایه‌داران!
آتشکده‌ی هماره سوزان!
البرز، نمادی از غرورت
امواج خزر، همه خروشان
از یاد نرفته عطر باروت،
در جنگل پربهار گیلان
با بانگ غرور می‌سرایم:
«ایرانیم، افتخارم، ایران»
از یاد نرفته در دل ما
زیبایی تو به هر بهاران
رقص شب عید حاجی فیروز
هر جا پر شادی و چراغان
در تنگ بلور، ماهی سرخ،
چون لعل، میان نقره رقصان
دریای شقایق و بنفشه
در پنجره رقص سبز باران
ازیاد نرفت و نارود هیچ،
از لوح وجود، نامت ای جان!
بشنو ز خجسته پیک نوروز:
«عید آمد و گل بشد نمایان
عید آمد و نغمه زد چکاوک
بر شاخه‌ی سبز شبنم افشان».
خورشید نشسته بر سر شیر!
شمشیر طلانشان بران!
با اشک نبشتم این صحیفه،
خارست بدون تو، گلستان
در قلب و جگر خلیده نامت،
نو شد همه شکوه‌های هجران
با بانگ غرور می‌سرایم:
«ایرانیم، افتخارم، ایران».
افسانه‌ی رستم و سیاوش،
گلبانگ حماسی دلیران
آتشکده‌ی قیام تبریز،
خورشید خجسته خراسان
بر قله‌ی سرکش دماوند،
پولاد درشت مشت تهران
در آب خزر، طلوع خورشید،
آیینه‌ی ماه، روی عمان
شیراز و ترانه‌های حافظ
شبهای پر از شکوه کرمان
با سعدی و مولوی و خیام،
شور غزل و شراب عرفان
آن یکدلی قیام بهمن،
آن آتش و آن خروش و توفان
از نام تو یادگار ماند،
در خاطر سبز روزگاران.
با بانگ غرور می‌سرایم:
«ایرانیم، افتخارم، ایران».
ع. طارق
