در شهادت زهرا رجبی(فائزه)
بدرودهایمان را می‌شمریم
ـ چون بال‌های پرنده‌ای
به جانب ستارگان ـ
بی سهمی برای خویش
در آستانهٔ عشقش
بر خاک افتاد
و آنک
هنگامه‌ای
که دروازهٔ شرمی عظیم بر ما گشوده می‌شود.
شادی یادش را
شاخه‌های راه
با پچ‌پچ نسیم و پرنده
قسمت می‌کنند.
عظمت سوگینش را
دخترانی
با رنج‌هایشان می‌بافند
و زنانی که در مزارع رؤیاهایشان
ستاره کِشت کرده‌اند،
نامش را
در ترنّم دلتنگی‌هایشان
تکثیر می‌کنند...
در راه که می‌رویم
شبنم و برگ‌ها هم
با نجواهای نسیم
بدرودهایمان را
آرام... می‌گریند...
س. ع. نسیم
